Kuala Lumpur 28+29-05-2910

Weer ontbeten bij een warung om de hoek. De vorige twee keer had ik nasi goreng ayam besteld. Nu ik een stuk vroeger kwam aanlopen, kreeg ik de indruk dat zij nog niet open waren dus vroeg ik dat. Ja natuurlijk waren zij open en ze zij dat ik maar moest gaan zitten. Toen werd direct onder mijn ogen de cobek en oelekan en de wajang gepakt en ging zij mijn nasi ayam maken. Een flink bord met een gebakken ei (zoals tante Lien dat al bezong) wat acar en kerupuk, en tehbotol erbij. Daar betaalde ik 14K voor. De 28e bestond verder vooral uit voorbereiden en reizen. Ik ging nu weer internationaal dus zat ik weer vast aan de vloeistof- en nagelschaarbeperkingen en dat vergde wat ompakwerk. Ik was net uitgecheckt en in mijn Bluebird-taxi gestapt of ik kreeg een sms-je van Air Asia; mijn vlucht was 2 uur vertraagd. 'Leuk', moet ik mij 2 uur langer op een betrekkelijk troosteloos vliegveld bezig zien te houden. Uiteindelijk landde het vliegtuig 2,5 uur later maar het boarden werd heel vlot afgehandeld. De vorige reizigers waren nauwelijks uitgestapt of wij moesten en via de slurf en via de trap aan de achterzijde (ik had een stoel bijna helemaal achteraan) un hele korte tijd instappen. Per saldo waren wij 2.12 later vertrokken. Dat betekende wel dat ik in de schemer aankwam. Ik had wat moeite om de trein (KLIA express = intercity; de KLIA transit is een stoptrein) te vinden die mij naar KL Sentral te brengen. Een reis van een half uurtje die mij 35 Myr (nog geen 8,5 euro) kostte. Daar overgestapt op de 'stadstrein' Kelana Jaya naar de Pasar Seni. Het was al donker en dan is het toch lastiger je weg te vinden maar na 10 minuten lopen was ik er. Gelet op de kennelijk flatterende foto's (van 10 jaar geleden?) en hoge score (8,1) bij de reviewers had ik wel wat anders verwacht maar het was heel doenlijk en ik moet erkennen dat de prijs erg laag was. En de airco was goed en met redelijke wifi. Na het inchecken snel gedoucht want de dochter van een vriend en collega wachtte hongerig totdat we samen zouden eten. Dat werd heel gezellig en we hebben lekker even bijgepraat. Ze liet mij haar appartement zien en toen begreep ik helemaal waarom zijn voorlopig niet weg wil daar (zie foto's). Voor een relatieve habbekrats kun je daar schitterende appartementen krijgen met portier en security. En overal in de buurt (Bukit Baru) eethuisjes; een heel gezellige buurt.

De volgende dag laat opgestaan en weer tickets geregeld. Tegen mijn verwachting in (in Maleisie is doorgaans alles beter geregeld dan in Indonesie) ging dat een stuk minder efficient dan (zelfs) in Mataram, Lombok. Maar goed, ik had mijn ticket naar Jakarta en mijn ticket (voor over ruim 3 weken) van Jakarta naar Singapore. Want de Indonesische immigratiedienst is doodsbenauwd dat als ik via een visa on arrival binnenkom zonder exit ticket, dat ik wel eens van al die non-existente sociale zekerheidsvoorzieningen gebruik zou gaan maken (illegale Irakezen, Iraniers, Pakistanen en Afghanen die via Java naar Christmas Island, Australie willen, laten ze echter ongemoeid de grens passeren). Soms maken ze daar problemen van en soms ook niet. Dat is niet een risico dat ik wil lopen; bovendien waren er een hoop tickets in de aanbieding.

Daarna met de Kelana Jaya van Pasar Seni naar KLCC gegaan, het commerciele hart van de stad. Daar bevinden zich ook de Petronas Towers. Het motregende helaas. Gelukkig kon ik steeds onder de afdaken van de kantoren lopen. Op zoek naar die torens. Maar ik zag ze nergens. Ik kon toch niet zomaar twee gekoppelde gebouwen van dirk 450 meter hoog over het hoofd zien? Maar ik zag ze echt niet. Dus, toen ik de ingang naar een mall zag, dacht ik: als ik nu zo hoog mogelijk naar buiten kijk, moet ik ze zien want volgens mijn Maps-app moesten ze echt vlakbij zijn. Hoewel het lastig was om in de mall een raam met een buitenuitzicht te vinden, is het mij toch in redelijke mate gelukt maar tot mijn verbazing geen towers. Toen ik de mall verliet, zag ik een infobalie staan. Ik vroeg daar waar ik de Petromas Towers kon vinden. Het kurkdroge antwoord luidde: "You just left it". Toen werd mij duidelijk dat ik steeds onder de afdaken van die towers had gelopen en er steeds vandaan heb gekeken. Daar nog gegeten (je kunt er echt alles eten van Italiaans tot Mongools) en even gewacht tot het donker werd om een paar foto's te nemen. Toen snel naar het hotel. Morgen weer op stap.