Bandung 05-05-2014

Deze dag - in Nederland bevrijdingsdag - stond in het teken van het achterhalen wat er met een achterneef is gebeurd. In 1938 stond hij nog op een foto van het huwelijk van een van zijn zoons en vanaf 1940 wordt hij als overleden beschouwd. Ik moet dus over die jaren de registers in. Dus een auto met chauffeur gehuurd voor in principe 4 uur. Eesrt naat de Balai Kota, het stadhuis. Kwam ik uit Holland, vroegen ze aan mij. Ja dat was zo. Nou dan moest ik die deur door. En ineens stond ik midden in de Indonesisch-Nederlandse conferentie. Dat was de bedoeling niet dus verliet ik schielijk de zaal. Nogmaals uitgelegd wat ik zocht in mijn beste bahasa Indonesia. Ah, nu was het duidelijk (terwijl ik hetzelfde had gezegd want zo groot is mijn woordenschat niet) ik moest naar Dinas Keperduduran aan de jl. Ambon no. 1. Dus daarheen maar daar was ik snel klaar want daar ging de administratie maar tot 1948. Nee ik moest naar Kantor Catatan Sipil, Kabupaten Bandung, jl. Soreang. Toen ik dat tegen de chauffer zei, schrok hij. Of ik wel wist hoe ver dat was, wel 2 uur rijden. Tsja, wat doe je dan. Je kunt nee zeggen maar dan heb je zeker niets; dus werd het ja. Daar aangekomen werd ik eerst verwezen naar een onwillige vrouw. Waar was mijn paspoort? Oh maar u bent verkeerd want u bent niet in Bandung geboren. Ze dacht dat ik kennelijk mijn geboorteakte kwam ophalen (akte kelahiran) terwijl ik toch duidelijk gevraagd had naar een akte kematian van keluarga sudah mati (overlijdensakte van reeds overleden familie).Dat ging haar begripsvermogen blijkbaar te boven want na diepgaand overleg met haar collega's kwam ze weer tot de conclusie dat ik aan het verkeerde adres was omdat ik niet in Bandung was geboren. Gelukkig stond er een student achter mij die goed Engels sprak (opvallend dat geen van die gemeente-ambtenaren ook maar 1 woord Engels sprak) die mij vroeg wat mijn probleem was. Ik heb hem dat uitgelegd en hij had zeker 5 pogingen nodig om de vrouw tot de overtuiging te brengen dat ik zocht naar een overlijdensakte van een famililied die in Bandung verbleef. Ooooh, akte kematian (had ik haar zeker al 3x gezegd), nee dan moest ik naar een ander 'bagian' (=loket; vandaar onze uitdrukking dat is niet mijn pakkie an). Dus ik daarheen en ik zag al een bordje istiharat (pauze) 11.45-12.45 en 12.45-13.45 en het was 12.09. En ja hoor, ik moest Dicky hebben en die was met pauze. En wanneer komt hij dan terug? 2 uur was het antwoord. Indonesie is en blijft zoals het is. Dus wachten en zelf ook even eten bij een rumah makan vlakbij. Het zag er niet erg geweldig uit maar de naast gelegen legerbasis bleek daar te eten dus met de omzetsnelheid zat het wel goed. Heel laf, voor alle zekerheid toch maar een vegetarische hap gekozen. Om 2 uur toog ik weer naar het kantoor in de hoop dat Dicky inmiddels weer aanwezig was. Niet dus maar nu trof ik een bereidwillige ambtenaar. Ik moest ergens gaan zitten in het kantoortje van iemad die kennelijk eindparafen moest zetten. Na wat wachten kwamen er 2 hotemetoten waarvan er 1 zowaar een beetje Engels sprak. Het was hun duidelijk wat ik wilde. Ze maakten wat aantekeningen en zeiden me te wachten. Dat ging even duren zeg. Dus ik weer op zoek naar de Engels sprekende hotemetoot en vroeg hem of zij al wat hadden gevonden. Ja, de boeken waren er en die werden manueel onderzocht en hij liet mij het archief zien waar dat gebeurde. Daar zat een man kreunend en puffend iets op proberen te maken uit die registratie in het Nederlands, een taal die hij duidelijk niet machtig was. Ik bood aan om mee te helpen want dit was mijn taal en die kan ik snel lezen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd want binnen no time zat ik daar alleen met een stapel boeken voor mij. Ik heb de boeken van de overlijdensregistraties van Europeanen voor de jaren 1938 - 1940 zelf doorgenomen. Als je weet hoe zo'n registratie in elkaar steekt dan kun je snel er doorheen; alleen soms even wennen aan het handschrift van de nieuwe ambtenaar. En het resultaat was ... nul, nada, nop, niks!!! Wat er met hem is gebeurd, zal nog lange tijd een raadsel blijven. Misschien als de Nederlands-Indische kranten uit die tijd worden gedigitaliseerd, kun je wat uit de nieuwsberichten afleiden. Het zou best kunnen dat hij voor zijn overlijden uit de regio Bandung was vertrokken. Maar goed, apa adanya zoals ze hier zeggen; het is zoals het is. Salahnya, sudah.