Blitar 03-09-2013

Blitar 03-09-2012
Ik heb besloten nog een nachtje extra te blijven in dit sfeervolle hotel met prima keuken. Vandaag daarom geen gehaast maar de omgeving verkend met een auto met chauffeur. Eerst zijn we naar de Gunung Kelud gegaan, na de Gunung Merapi de meest actieve vulkaan. In 2007 is in het kratermeer de Anak kelud ontstaan, een nieuwe vulkaan binnen de oude caldera (zo heet dat, geloof ik). 10 jaar daarvoor was er ook al een eruptie geweest. Helaas was ik er overdag want 's nachts zie je de nieuwe vulkaan nog gloeien. Maar ook al had ik de kans, ik zou 's nachts niet die weg op of af durven rijden.
Je kunt naar het hoogste punt met een trap met 590 treden (die soms bijna kniehoog zijn) en dan nog een stuk via een rotspad omhoog. Toen ik halverwege was, vroeg ik mij af waar ik aan begonnen was want ik merkte duidelijk dat de lucht ijler was. Maar goed, ik heb op het hoogste punt gestaan en had toen een, voor mijn doen, hele hoge hartslag van wel 98/min. Toen ik weer beneden was, nodigde de gids mij uit om naar een waterval te kijken. Hij was al een paar treden naar beneden gelopen. Wijs geworden van mijn zojuist opgedane ervaring, vroeg ik hem hoeveel treden dat. 600 zei hij; we hebben de waterval maar gelaten voor wat ie was;-) Ik ontmoette ook nog een oma met zoon en (Franse) schoondochter en kleinzoon. Ik sprak de Franse echtgenote in het Frans aan en ging over op Engels toen ik merkte dat de rest alleen maar Engels sprak (dacht ik). Ze bleken uit Australie te komen en oma sprak nog een beetje Nederlands [was geboren in Borneo]. Daarna naar Candi Penataran, een van de oudste candis op Java. En daar kwam ik weer die Australiers tegen. Daarna naar Makam Bung Karno, het graf van de eerste president van Indonesie, Soekarno. Daar werd ik zeer hartelijk verwelkomd; ik moest eerst met het personeel op de foto. Ik was nl. de eerste bule (blanke) die daar kwam. En toen ik vertelde dat ik op 4 of 5 jarige leeftijd, samen met mijn broer Soekarno een hand had gegeven, kon ik helemaal niet meer stuk. Ze begeleidden mij collectief (jammer voor al die andere bezoekers) door het museum maar daaruit bleek wel hoe slecht het met hun historische kennis was gesteld (o.a. dat Ratna Dewi, de laatste vrouw van Soekarno een Javaanse was; ze was echter Japanse en nog meer van dat soort fouten). Daarna naar het graf voor een laatste groet. Belanda asli (en ook veel Indo's) zullen dat merkwaardig vinden omdat zij Soekarno als oproerkraaier en opstandeling zagen maar ik zag hem als vrijheidsstrijder. Ik heb nooit begrepen dat een land dat net zelf bevrijd was van een 5-jarige bezetting zelf een reeds 350 jaar durende bezetting van een land aan de andere kant van de wereld, met alle geweld en ten koste van 10-duizenden levens per se wilde voortzetten. Daarna nog naar het huis waar hij was geboren en opgegroeid. Daar vonden ze het ook prachtig dat een bule kwam kijken. En toen was het genoeg. Terug naarhet hotel. En toen bleek dat net die dag die Australiers waren aangekomen en in de kamers naast mij zaten. Zij gaan nu naar Yogya en Solo. Ik ga zo weer in het hotel eten. Morgen weer vroeg op om naar het station te gaan om een treinkaartje te kopen voor de executive klasse naar Jakarta. Die vertrekt om 16.45 en komt om een uur of half 8 in de ochten in Jakarta aan. Weer echt even Nederlands doen want dit is goedkoper dan vliegen en ik spaar een overnachting uit;-) In Jakarta moet ik even bij de KLM mijn terugvlucht wijzigen. Als dat in orde is, dan kan ik vrienden in Singapore melden dat ik de week erna even langs kom. Tenminste, zo had ik het in gedachten. Het kan zomaar anders lopen, heb ik deze vakantie wel geleerd. Foto's volgen nog.