Lahat

Vandaag weer heel vroeg op [5.20] omdat ik nog het nodige moest regelen. Het hotel kon geen auto met chauffeur regelen want een aantal megalieten waren niet per auto bereikbaar. Toen maar op de Lonely Planet afgegaan. Maar die zat er behoorlijk naast. De minibussen stoppen niet bij het station maar bij het ziekenhuis en dat ligt even hotel Bukit Selero uit, 50 m naar rechts tegenover de hoofdingang van het ziekenhuis en voor een christelijke kerk. Dat scheelt en km of 2. Ik ben vandaag dus met de minibus naar Pagar Alam gegaan voor de megalieten op de Pasemah hoogvlakte. Dat was een belevenis op zich. Deze rit stelde de vorige rit volledig in de schaduw. In m.n. Rusland was ooit een 'sport' populair waarbij 2 auto's met hoge snelheid op elkaar af rijden en wie het eerste wegstuurt, verliest. Nou, deze rit was een soortgelijke, ruim 1,5 uur durende beproeving. In het begin sta je doodsangsten uit maar aan de andere kant, er reizen zoveel Indonesiers op deze manier, als dat zoveel ongelukken zou opleveren, zou de Indonesische overheid geen geboortebeperkingsprogramma hoeven voeren. Na enige tijd ga je eigenlijk alleen maar genieten van de omgeving; het klassieke "schoolplaten-Indonesie" schiet aan je voorbij. Ok, de treinreis van Bandung naar Yogyakarta is veel langer maar dit vond ik veel authentieker. Helaas kon ik geen fotos maken omdat het zo'n klein Suzukibusje was waar naast een hele hoop bagage (busje fungeert ook als soort TNT) nog 10 passagiers plus chauffeur zaten

Van Pagar Alam uit ben ik met de ojek [achter op de motor] langs alle megalieten gegaan. De fraaiste vond ik wel de 4 hurkende mensen. Wanneer en wie die beelden waarom hebben gemaakt, is niet bekend. Voor de gaja batu moesten we een halfuur over de lemen dijkjes van de sawahs lopen en het ergste was, we moesten ook weer terug. Brandend heet was het daar en gelet op het 'Buku Taman' (lett. vriendenboek) waar alle bezoekers in moeten tekenen, hadden nog niet veel mensen die moeite genomen. Daarna nog even over de pasar gelopen en toen naar de plek waar die minibussen stoppen, gelopen. Ze hebben een richtvertrektijd maar de bus moet wel vol zitten. dat duurde even. Ik heb onder een boom en op een soort uitrust-rek met een stel Indonesiers zitten praten. Gelukkig sprak er 1 behoorlijk Engels. Dus dat wachten viel wel mee. Daarna weer terug en was ik vooral moe. Beetje gesuft en naar buiten gekeken. Ja, dit was toch echt mooier dan Java.

Weer in het hotel heb ik meteen alle stof en transpiratie van mij afgedoucht.

Strakjes maar weer in het hotel eten en daarvoor mijn reis naar Lubul Linggau regelen en kijken of Hotel Abadi of Smart Hotel nog kamers hebben. Dat wordt nog spannend want overmorgen is hun onafhankelijkheidsdag en een paar dagen later Idul Fitri. Veel Indonesiers zijn dan vrij en keren terug naar hun geboorteplaatsen; de lokale hotels stromen dan vol. Dit hotel zit ook al vrijwel vol. Steden als Jakarta zijn dan redelijk uitgestorven.