Lubuklinggau 17-08-2012
Blijf op de hoogte en volg Cees
17 Augustus 2012 | Indonesië, Lubuklinggau
17-08-2012 Lubuk Linggau
Vandaag is het onafhankelijkheidsdag. Behalve dat veel gesloten is en het ineens veel rustiger op de weg is, merk ik er niet van. Ik begreep dat in verband met de Ramadan er alleen een vlaggenceremonie is bij enkele overheidsgebouwen. De capitulatie van de Japanners (15-08) speelt hier geen enkele rol. Het historische besef is hier sowieso erg gering.
Donni, de leraar Engels waarmee ik een afspraak had, moest plotseling naar Palembang. Dus dat gaat niet door. Nog even getwijfeld of ik niet direct door zou gaan naar Curup maar vermoedelijk zijn die busonderneminkjes ook gesloten. In plaats daarvan ben ik met de ojek naar Bukit Sulap gegaan. Je zou daar vanaf de top de hele omgeving kunnen zien. Volgens een beschrijving zou daar een pad zijn. Verder dan een katholieke begraafplaats (m.n. Chinese namen) ben ik niet gekomen. Ik had anders te voet een steile berg opgemoeten en een pad was nergens te bekennen terwijl de begroeiing erg dicht was. Bij een temperatuur die al boven de 30 lag (en het zou alleen maar heter worden) leek mij dat geen goed plan. Van zo hoog mogelijk heb ik een foto gemaakt. Daarna naar de Watervang (zo wordt het nog steeds genoemd), een waterreguleringssyteem dat de Nederlanders in 1941 hebben aangelegd en die nog steeds dient enerzijds als reservoir voor de de sungai Kelingi en anderzijds voor irrigatiedoeleinden. En dat werkt tot op de dag van vandaag nog steeds zoals in 1941, zonder enige aanpassing. Er is wel een heel villapark omheen gebouwd en een soort kermisje. Enkele hele grote villa's langs de weg naar de Watervang bieden een soort bed&breakfast aan. Zag er erg aantrekkelijk uit; had ik eerder moeten weten.
Ik ontmoette daar een man, Hanafi, die wat Engels sprak. Hij kende Curup en ook Muaraamman. Daar, in Muaraamman, is een klein hotel en hij noemde meteen de 'tambang mas', de goudmijn. Hij wist niet of die nog steeds in gebruik was maar daar wil ik dus naartoe. Kennelijk is die plek nog steeds bekend en dus makkelijk te vinden.
De rest van de dag ga ik uitrusten en een beetje poedelen bij het zwembad. Want ... morgen weer om 5.30 op enz.
Vervolg. Nou dat poedelen bij het zwembad viel tegen. Een klein badje, geen ligstoelen, nauwelijks schaduw en in de schaduw die er was, was het 36,5 graden. Gelukkig werd het bad wel goed schoongehouden aangezien er een duidelijke instructie met een afvink lijstje hing. Ik heb gezien hoe dat in zijn werk ging. De onderhoudsman kwam aangesloft, wierp een achteloze blik over zijn schouder naar het water en vinkte he lijstje voor de hele dag af. Dus maar weer gauw de koelte van mijn kamer opgezocht en gedoucht, wat je hier al gauw 3x per dag doet. Daarna film gekeken op HBO en op zoek naar een betrouwbare warung of rumah makam. Die waren er niet, dus maar bij CFC [de Indonesische kloon van KFC]. Dat moet je ruim voor zes uur doen want vanaf die tijd komen de lokale mensen om te wachten totdat het 18.15 is want dan mogen ze weer helemaal los gaan. En dat doen ze dan ook. Ik las in de Java Pos [geen spelfout] interviews dat de gezinnen veel meer eten koopt tijdens dan buiten de Ramadan en dat er veel meer en luxer wordt gegeten. En na het eten kembang api, vuurwerk. Eigenlijk elke dag na zonsondergang dus een suikerfeest. Mmm, is dat 'rule based' of 'principle based' handelen?:-)
Mijn echtgenote vond het wel wat storend dat zij met haar blonde haar hier als een bezienswaardigheid werd beschouwd. Dan had ze hier bij de CFC moeten zitten. Iedereen zat om mij heen me aan te staren. Ik was blijkbaar zo'n publiekstrekker dat ik een drankje van de zaak [ik koos voor es campur] kreeg toen ik aanstalten maakte te vertrekken (maar misschien had het ook te maken met mijn voor lokale begrippen forse order). In het warenhuis moest ik ook een vrouw passeren die een gang blokkeerde. In Nederland zeg je dan iets als 'mag ik er even langs', hier zeg je 'permisi'. Dat zei ik ook en zij keek achterom en viel bijna achterover van schrik. Later moest ze er ook zelf om lachen. Ik kan me er niet meer aan storen.
Maar even terug naar het eten, bij CFC heb ik lekkerder gegeten dan bij het hotel en dat voor minder dan de helft.
Nee, misschien heeft dit hotel 'het' ooit gehad maar nu zeker niet meer. Een betere optie is het Smart Hotel, dat ook nog eens centraler ligt t.o.v. winkels, restaurants en busvervoer.
Vandaag is het onafhankelijkheidsdag. Behalve dat veel gesloten is en het ineens veel rustiger op de weg is, merk ik er niet van. Ik begreep dat in verband met de Ramadan er alleen een vlaggenceremonie is bij enkele overheidsgebouwen. De capitulatie van de Japanners (15-08) speelt hier geen enkele rol. Het historische besef is hier sowieso erg gering.
Donni, de leraar Engels waarmee ik een afspraak had, moest plotseling naar Palembang. Dus dat gaat niet door. Nog even getwijfeld of ik niet direct door zou gaan naar Curup maar vermoedelijk zijn die busonderneminkjes ook gesloten. In plaats daarvan ben ik met de ojek naar Bukit Sulap gegaan. Je zou daar vanaf de top de hele omgeving kunnen zien. Volgens een beschrijving zou daar een pad zijn. Verder dan een katholieke begraafplaats (m.n. Chinese namen) ben ik niet gekomen. Ik had anders te voet een steile berg opgemoeten en een pad was nergens te bekennen terwijl de begroeiing erg dicht was. Bij een temperatuur die al boven de 30 lag (en het zou alleen maar heter worden) leek mij dat geen goed plan. Van zo hoog mogelijk heb ik een foto gemaakt. Daarna naar de Watervang (zo wordt het nog steeds genoemd), een waterreguleringssyteem dat de Nederlanders in 1941 hebben aangelegd en die nog steeds dient enerzijds als reservoir voor de de sungai Kelingi en anderzijds voor irrigatiedoeleinden. En dat werkt tot op de dag van vandaag nog steeds zoals in 1941, zonder enige aanpassing. Er is wel een heel villapark omheen gebouwd en een soort kermisje. Enkele hele grote villa's langs de weg naar de Watervang bieden een soort bed&breakfast aan. Zag er erg aantrekkelijk uit; had ik eerder moeten weten.
Ik ontmoette daar een man, Hanafi, die wat Engels sprak. Hij kende Curup en ook Muaraamman. Daar, in Muaraamman, is een klein hotel en hij noemde meteen de 'tambang mas', de goudmijn. Hij wist niet of die nog steeds in gebruik was maar daar wil ik dus naartoe. Kennelijk is die plek nog steeds bekend en dus makkelijk te vinden.
De rest van de dag ga ik uitrusten en een beetje poedelen bij het zwembad. Want ... morgen weer om 5.30 op enz.
Vervolg. Nou dat poedelen bij het zwembad viel tegen. Een klein badje, geen ligstoelen, nauwelijks schaduw en in de schaduw die er was, was het 36,5 graden. Gelukkig werd het bad wel goed schoongehouden aangezien er een duidelijke instructie met een afvink lijstje hing. Ik heb gezien hoe dat in zijn werk ging. De onderhoudsman kwam aangesloft, wierp een achteloze blik over zijn schouder naar het water en vinkte he lijstje voor de hele dag af. Dus maar weer gauw de koelte van mijn kamer opgezocht en gedoucht, wat je hier al gauw 3x per dag doet. Daarna film gekeken op HBO en op zoek naar een betrouwbare warung of rumah makam. Die waren er niet, dus maar bij CFC [de Indonesische kloon van KFC]. Dat moet je ruim voor zes uur doen want vanaf die tijd komen de lokale mensen om te wachten totdat het 18.15 is want dan mogen ze weer helemaal los gaan. En dat doen ze dan ook. Ik las in de Java Pos [geen spelfout] interviews dat de gezinnen veel meer eten koopt tijdens dan buiten de Ramadan en dat er veel meer en luxer wordt gegeten. En na het eten kembang api, vuurwerk. Eigenlijk elke dag na zonsondergang dus een suikerfeest. Mmm, is dat 'rule based' of 'principle based' handelen?:-)
Mijn echtgenote vond het wel wat storend dat zij met haar blonde haar hier als een bezienswaardigheid werd beschouwd. Dan had ze hier bij de CFC moeten zitten. Iedereen zat om mij heen me aan te staren. Ik was blijkbaar zo'n publiekstrekker dat ik een drankje van de zaak [ik koos voor es campur] kreeg toen ik aanstalten maakte te vertrekken (maar misschien had het ook te maken met mijn voor lokale begrippen forse order). In het warenhuis moest ik ook een vrouw passeren die een gang blokkeerde. In Nederland zeg je dan iets als 'mag ik er even langs', hier zeg je 'permisi'. Dat zei ik ook en zij keek achterom en viel bijna achterover van schrik. Later moest ze er ook zelf om lachen. Ik kan me er niet meer aan storen.
Maar even terug naar het eten, bij CFC heb ik lekkerder gegeten dan bij het hotel en dat voor minder dan de helft.
Nee, misschien heeft dit hotel 'het' ooit gehad maar nu zeker niet meer. Een betere optie is het Smart Hotel, dat ook nog eens centraler ligt t.o.v. winkels, restaurants en busvervoer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
