Lubuk Linggau

16-08-2012
Het wordt eentonig maar ik sta elke dag om 5.15-5.20 op, om 6 uur eten en om 7 uur op pad. Want als je wat wilt doen die dag moet je alles eerst organiseren. Ik wilde dus naar Lubuklinggau maar welke bus moet je dan hebben. Het busverkeer wordt door allemaal klein particuliere bedrijfjes gerund en die zitten soms bij elkaar maar vaker uitelkaar. Dus je moet eerst weten waar je moet zijn. Informeren over tijden vooraf kost je teveel tijd en is bovendien onbetrouwbaar. Het beste wat je kunt doen is om zo vroeg mogelijk een ojek (als je weinig bagage hebt) of een becak (als je meer bagage hebt) vragen naar de "bis ke Lubuklinggau". Ze brengen je dan meteen naar de duurste (maar ook meest luxe); krijgen ze weer provisie voor. Van hotel Bukit Selero naar Perwira Jaya kost het normaal IDR 5K maar omdat ik een zware westerling ben met bagage kost een becak 10K (ik betrapte mij erop dat ik, na mijn tegenbod van 8K nog wilde door tawarren, daar ga ik dus geen tijd aan besteden). En weer bleek Lonely Planet het fout te hebben. Ik kon daar met mijn basis Bahasa voldoende duidelijk maken wat ik wil. Zinnetjes als saya cari (ik zoek), mau (wil), minta (zou graag willen) ke (naar), hari ini (vandaag) besok (morgen) als basisvocabulaire zijn zeer bruikbaar. Ik kreeg een kaartje naar Lubuk Linggau voor IDR 80K (normale prijs voor deze afstand in een executive bus). Ik kreeg te horen dat de bus pas om 9.30 (het was 7.30) zou vetrekken maar om 8.30 zat de bus voldoende vol dus vertrok hij. Dat bedoel ik: je zult maar op 9.30 hebben gerekend. Deze rit beantwoordde geheel niet aan mijn verwachtingen. Rustig en beheerst. Kwam ook door de grote drukte op de weg vanwege Onafhankelijkheidsdag (17-08) en het komende suikerfeest (hier Idul Fitri of hari Lebaran); alle Indonesiers gaan dan naar hun familie op het platteland. De grote steden lopen leeg wat tot de nodige files leidt. De eerste helft van de rit was weer schitterend. Weer alle schoolplaatjes in het echt gezien. Toen we op een brug in de file stonden, zag ik daar beneden in de sungai het idyllische plaatje van Sumatraanse schonen die zich zonder enige gene stonden te wassen. (En dan valt zo'n file best wel mee.) Foto's! zullen sommigen roepen. Nee, heb ik niet gedaan; dat vond ik inbreuk maken op de integriteit van dat moment. En later zag ik dat nog een keer. Wat ik al zei over de autenticiteit werd hierdoor alleen maar versterkt. Het tweede deel was minder. Veel onafzienbare oliepalmplantages maar soms ook van die dessa-plantages waarvan de dorpelingen rijst of koffie (moest hier nog worden geplukt), kruidnagel en vruch