Jakarta 08-06-2014

Gekeken naar instrumenten Passer Baroe; dat is nog de oude spelling maar zo staat het op de toegangspoort.
Het bleek dat aan het begin een aantal muziekwinkels zat. Merkwaardig genoeg vaak een combinatie met sporten als tennis, badminton en tennis en ook sportprijzen. De winkel waar ik eigenlijk wilde kijken was nog dicht. Bij een andere winkel wezen kijken en daar een Weril sopraansaxofoon gezien. De vraagprijs was 7,5 mio. Dat was ver over het budget dus ik zei dat dat te duur was. Wat is dan jouw prijs, vroegen zij. Met zo'n prijs is het nutteloos te tawarren (onderhandelen) en ik liep weg. Maar toen kwamen er ineens allerlei kortingen op tafel zodat de prijs nog maar 5,5 mio was. Dat was nog steeds veel te hoog dus liep ik de winkel uit. Ze liepen mij na met de opmerking dat nog wel een korting mogelijk was. Ik ken dat en als je weer binnen bent gaat de prijs maar ietsje omlaag. Nog bij een andere winkel gekeken maar daar hadden ze niets in voorraad. Toen ging de winkel waarvoor ik kwam open. Daar zag ik een Subaru sopraansaxofoon. Gevraagd naar de prijs die was 5,2 mio. Hij zag er goed uit maar ik speel geen sax dus uitproberen kon niet. Na veel heen en weer gepraat kwam ik uit op een prijs van 4,2 mio. Ik kreeg de indruk dat dat zijn bodemprijs was. Nog even beneden gekeken naar de violen. De prijzen varieerden van 800K (excl stok en kist) tot 5,5 mio. Dat waren nettoprijzen dus geen korting. Ik vroeg toen of ik niet extra korting kreeg als ik 2 instrumenten zou krijgen. Nou vooruit, 5% diskon zoals ze het hier noemen. Ik had echter niet zoveel geld bij me. Het is namelijk niet verstandig om veel cash geld mee te nemen als je de buurt niet kent.
In het hotel gegeten. Dat kun je beter niet doen. Duur en niet echt lekker. Maar goed, mijn maag was gevuld.