Met de Transjakarta snelbus van Sarinah naar de busterminal bij Blok M en met bus 74 (of 71) naar makam Hatta.
Een groot deel van de hoofdwegen van Jakarta zijn dan afgesloten tot c.a. 12. uur voor fietsers en vooral wandelaars. Een beetje als Semarang.
Tijdens de busrit werd steeds omgeroepen dat je moest oppassen op je bagage. En steeds voelde ik refelexmatig even aan mijn camerabuidel. En, ja hoor, opeens was die leeg met rits open. Ik riep meteen " hey my camera" waarop een vrouw meteen de security officer bij de deur waarschuwde. Iedereen die eruit ging, werd gefouilleerd maar niets werd gevonden. Ineens zag ik mijn camera op de grond liggen. Die had ik dus weer terug. Kennelijk had de zakkenroller hem laten vallen, dus maar hopen dat ie het nog steeds doet. De vrouw zei me dat zo'n buidel een simpele prooi was voor een zakkenroller. En dat ik hem beter in haar tas kon doen en dat deed ik. Achteraf bedacht ik dat dit wel eens de "meest ultiemste" berovingstruc zou kunnen zijn maar - het zal beroepsdeformatie zijn - ik heb nu eenmaal een naief groot vertrouwen in de mensheid. We kwamen aan de praat en ik vertelde dat ik naar makam Bung Hatta (graf van de, naast Soekarna, mede-proclamator en 1e vice-president van Indonesie) ging. Dat vond zij heel bijzonder (het is inderdaad niet echt een toeristische attractie voor westerlngen maar ik heb zo mijn redenen) en zij besloot met mij mee te gaan (op zondag hebben de Indonesiers geloof ik niks te doen) want zelfs zij was er nog nooit geweest. Het graf was qua setting en inrichting zeer veel eenvoudiger dan dat van Soekarno in Blitar, wat geheel conform het verschil in karakter van die 2 was. Ik heb daarnaast ook gezien dat er nog steeds ouderwetse grafsteenmakers en -graveerders waren. Van belang voor het te restaureren graf van mijn grootmoeder. Ik moet dus vragen om een 'bengkel grafir' als ik zo iemand zoek. De vrouw bracht mij weer terug naar halte Sarinah waar we in een foodcourt op haar aanraden asinah betawi als lichte lunch namen. Dat is tahoe, taoge, kool en pinda's met daaroverheen een sausje van gula jawa, kecap manis, asem, (flink wat) sambal en wat gemalen pinda's; pittig fris, lekker. We namen afscheid (wat, geloof ik, niet helemaal haar bedoeling was). Ik ging weer terug naar het hotel, met camera en portefeuille gelukkig, om mijn doorweekte kleren uit te spoelen en mijzelf overigens ook. Nog een bami goreng via roomservice als avondeten en vroeg gaan slapen.