Naar een onbekende beestemming: Pangandaran 06-05-

Het zou daar mooi moeten zijn en is meteen een goede vingeroefening om naar Cigaru te gaan. Het hotel had een taxi van Bluebird voor mij laten komen. Daarmee naar de busterminal gegaan waar ik de bus naar Pangandaran zou nemen. Maar dat bleek een bus zonder airco. Dus dan maar de bisnis kelas bus naar Tasikmalaya (ongeveer halverwege) met airco genomen en maar zien hoe ik vandaaruit verder kan. En weer was de busrit prachtig. Foto's nemen was lastig door de telkens opdoemende lintbebouwing, door de weg in combinatie met de rijstijl van de chauffeur en door de vuile ramen maar toch een paar redelijke foto's kunnen maken. In Tasikmalaya bleek op de busterminal geen bus naar Pangandaran te vertrekken. Maar bij doorvragen bleek er verder op wel een bus te stoppen. Dus liep ik de terminal uit en zat al uit te kijken naar een becak, toen iemand iets aan mij vroeg met Pangandaran er in. Dus antwoordde ik in mijn beste Bahasa Indonesia dat in naar Pangandaran wilde. Nou de bus (zonder AC) stopte daar en kort daarna kon ik weer instappen. Hoefde ik maar de helft zonder ac te reizen. En hoewel ik al aardig aan de traditionele rijstijl hier ben gewend, viel het mij deze keer toch in het bijzonder op, dat deze chauffeur werkelijk geen enkele poging ondernam zijn suicidale neigingen te onderdrukken.
Bij aankomst in Pangadaran begon het al donker te worden. Geen taxi's, alleen ojeks en becaks. Ik koos voor het laatste. Na korte tijd moest ik door een soort tolpoort. Daar moest ik een soort toegang betalen tot het dorp aan het strand, een verzekering en een bijdrage om alles schoon te houden; kostte 3K. Uiteindelijk kwam ik bij een soort homestay zonder effectieve airco met typisch Indonesisch sanitair (maar ach, ik ben nog met de botol cebok opgegroeid) en geen ontbijt. Dat vond ik wel een probleem maar dat bleek helemaal geen probleem. Daar was meteen vrijwilligster als kokkie. Dat kostte me wel wat geld want 's ochtends vroeg moest ze natuurlijk boodschappen doen.