Onderweg naar Bandung 01-05-2014

Alles ging als gepland. Ik was lopend naar het station gegaan (3 minuten met bagage lopen van Amaris); 3 kwartier van te voren. Voordat je naar het perron gaat moet je bijna net zo inchecken als op een vliegveld. Je kaartje is op naam gesteld met vermelding van het nummer van je identiteitspapier (in mijn geval rijbewijs) en bij het inchecken voor het inchecken voor het perron moet je je kaartje en je id aan security laten zien die je kaartje van een stempel voorziet. Daarna gewacht in de executive waiting room (met airco). Steeds gekeken naar mensen die er in en uit gingen. In een land waar het steeds gaat om hormat (respect) en beleefdheid enz. is het dan toch merkwaardig om te zien hoe de mensen in de praktijk met elkaar omgaan. Een man met schoudertas komt binnen en laat prompt de deur voor de neus van zijn volbepakte echtgenote dichtvallen, die vervolgens met 1 voet 'zigzaggend' over de vloer de deur weer een beetje open probeerde te doen. De man zag dat onbewogen aan maar stak geen vinger uit. Andere observaties wijzen erop dat het met die beleefdheid en en respect in het normale leven, buiten de tradities, slecht gesteld is. Een vrouw met baby staat eventjes op om met wat hupsen haar huilende peuter (ja, zolang blijven ze in de slendang) stil te krijgen. Ze was nog niet opgestaan of een man nam direct haar plaats in alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Nog zo'n stuitend voorbeeld. Een obees jongetje dat geheel door zijn smartphone (of zoiets) in beslag werd genomen, liep achter zijn ook weer vol bepakte moeder aan die de deur opendeed en toen die voor het jongetje dreigde dicht te vallen, zette hij een grote mond op in plaats van de deur even op te vangen. En ook hier haastte de moeder zich om met de voet (dat moet ze vaker hebben gedaan want dat ging toch heel handig) de deur open te houden. Binnen keek het jongetje om zich heen en ontwaarde kennelijk nog een zitmogelijkheid in het tweede deel van de wachtkamer. Hij rende er heen en overzag een kleine maar verradelijke drempel waardoor hij vierkant op zijn muil ging. Gerechtigheid bestaat dus toch!

Maar goed, de reis zelf was best aardig tot Chihampek. Dan worden de tweezitsbanken via een pedaal aan de zijkant gedraaid want de trein gaat dan de andere kant op. En dan krijg je aan de oorspronkelijke noordzijde prachtige vergezichten. Zorg dat je bij vertrek een stoel [nr]B hebt want bij het omdraaien zit je dan aan de raamzijde en dus op de 1e rang. Het weer was helaas somber, mistig en regenachtig. Die vergezichten moeten bij mooi weer dus nog spectaculairder zijn.

Toen ik in Bandung aankwam was het al donker maar gelukkig weer droog. Wat in Lonely Planet staat over de taxi's is helemaal waar. Ze proberen je soms zelfs agressief in hun taxi te krijgen. Zonder voorafgaande vraag wordt je met de meest dolle bedragen geconfronteerd. Ook hier hebben zij een minimumtarief van 40K zeiden ze allemaal maar dat is op zich flauwekul want de meeste hebben helemaal geen meter. En hier geen bluebird te zien helaas. Als je die wilt hebben moet je ze bellen (022 75612234). En als je dan al een vaste prijs met die agressievelingen hebt afgesproken dan proberen ze je nog een toegangsprijs en parkeerkeertje af te troggelen. Dat zijn niet mijn kosten maar die van de taxi. Toen ze dat bij mij probeerden ben ik acuut de taxi uitgestapt en ben weggelopen. Even buiten het stationsterrein staan de wat inder agressieve taxi's. En daar betaalde ik gewoon 40K, wat eigenlijk toch al teveel is.

Het hotel zag er van buiten best nieuw uit maar dat was slechts schijn. Hotel Cihampelas 1 had een goede beoordeling bij booking maar ik had daar al wat vraagtekens bij. Maar zo'n afgeleefde dump als waar ik nu in terecht ben gekomen, nee dat had ik niet verwacht. Een beoordeling van 7,4 door met name Indonesiers moet je naar westerse begrippen kennelijk door 3 delen. En dat voor die prijs. Gelukkig heb ik vanaf 3 mei Amaris kunnen boeken en dat is niet eens veel duurder en op loopafstand (200 m) hiervandaan