Semarang 26-04-2014

Lekker uitgeslapen (pas om 6.30 op;-) en ontbeten. Bij de receptie gevraagd of ik een dag eerder kon uitchecken en dat kon gelukkig met volledige restitutie. Ik moet een beetje opschieten want over 3,5 weken zit mijn 2-maands visum erop en moet ik even het land uit en daarna weer terug met een visa on arrival. Ook nog gevraagd of ik mijn ansichtkaarten (alleen voor niet-internetters) daar achter kon laten om gepost te worden. Die service biedt Ibis kennelijk niet want zij legden mij omstandig uit dat aan de andere kant van de Simpang Lima een bis surat (brievenbus) was. Ik weer naar boven want zonder hoed en zonnebril ga ik hier niet naar buiten. Maar ik kon ze niet vinden. Verhip (iets anders maar van gelijke strekking) dacht ik, gisteren bij Pesta Kebun gegeten en daar vast laten liggen. Dat gebeurt mij anders nooit maar gisteren wel en dat had een reden. Ik ging daar dus eten en er was in de achterkamer een karaoke aan de gang. Ik ben daar dus aan een tafeltje gaan zitten (en die schatten van het restaurant richtten ook nog een fan op mij zodat ik het een beetje uithield). Toen ik klaar was met eten begon een vrouw (jaar of 30) een hit hier te zingen. Tenminste dat neem ik aan want in een van de busjes heb ik die song tot vervelens toe gehoord. Het liedje eindigt met een bijna eindeloze herhaling van het woord "hatimu". Toen die vrouw bij dat einde was keek zij mij voortdurend en zeer indringend aan. Dat gaf mij een ongemakkelijk gevoel. Even wat grammatica: het achtervoegsel 'mu' is een afkorting van ' kamu' wat 'jij' betekent, maar als die afkorting achter een zelfstandig naamwoord staat, wordt het een bezittelijk voornaamwoord: ' jouw' dus. En 'hati' betekent 'hart'. Ik probeerde terug te kijken met mijn meest begriploze blik. Toen zij haar applaus in ontvangst nam (ze kon erg goed zingen, dat wel) heb ik snel bij de kassier afgerekend en ben weggegaan. Omdat het al donker was, heb ik helemaal niet meer aan mijn hoed en zonnebril gedacht.
Dus voor alle zekerheid het restaurant gebeld of ze mijn spullen hadden gevonden. Dat was gelukkig het geval. Dus met de taxi eerst naar Pesta Kebun (want dan kwam ik langs de brievenbus). Bij het restaurant de taxi laten wachten (i.v.m. het Bluebird minimumtarief van 25K) en daarna naar TransJaya om een ticket te kopen naar Wonosobo voor morgen om 10 am. Ook daar de taxi laten wachten. Bij TransJaya spraken ze geen woord Engels (raar want in de desk daarnaast kun je je inschrijven voor een cursus Engels. Nog raarder: bij die desk spreken ze ook geen Engels) maar ik merkte dat ik wat makkelijker uit mij bahasa Indonesia kwam zodat ik toch snel en zonder problemen precies dat kaartje kon kopen dat ik wilde hebben. Toen weer terug naar het hotel. Dat kostte mij in totaal 45K inclusief tip aan taxi. Dat is nog altijd minder dan 2 losse ritten.
Mijn kamer was al opgemaakt dus kon ik met de wasdag beginnen. Daarna in Wonosobo een hotelletje boeken. Volgens de Lonely Planet was Wisma Duta Homestay een aanrader. Hij staat niet bij booking of agoda maar vond hem wel bij tripadvisor. Mailtje gestuurd; even het antwoord afwachten. Verder hier lekker nietsen.