Samosir

We gingen weer op weg met onze Toyota Avanza en onze chauffeur. Het zou een rit worden van 7-8 uur. En weer verbaasde ik mij over de Indonesische rijstijl. Kennelijk had zelfs een dubbele, doorgetrokken streep op de weg een puur decoratieve functie. Maar wonderwel liep alles steeds goed af. Nabij Brastagi bij een rumah makan lekker gegeten zoals het op Sumatera hoort. 10-tallen schaaltjes op tafel waarvan je er een paar uitkiest en de rest terzijde schuift. Alle schaaltjes waar je aan hebt gezeten, die betaal je. En daar zat bij ons naast de tempeh goreng, guleh sawi en nog een ons onbekend groentegerecht (leek op kleine courgette), natuurlijk de rendang tussen. We beginnen aan het prijsniveau hier te wennen want we vonden het best wel duur: 9 euro voor 2 personen;-) Toen we in Parapat aankwamen bleek dat de boot net over 3 minuten zou vertrekken. Dus even haasten en op weg naar het dorpje Tuktuk op pulau Samosir. Je moet wel aangeven welk hotel want ze gaan alle hotels met een aanlegplaats af. Wij hadden een hotel met airco uitgekozen: het Samosir Villa Resort. Het bleek dat alleen de VIP-room met ac was uitgerust (klopte niet met info op internet) en bovendien was die nogal duur (IDR 700.000). Die dan toch maar genomen want als je naar een ander hotel wilde (maar die hadden doorgaans geen ac) moest je op de volgende boot wachten voor de volgende aanlegplaats. Dus na inspectie toch die kamer genomen. Dat werd toch weer een andere kamer omdat bij de schoonmaak (kamers worden kennelijk niet standaard schoongemaakt) bleek dat het toilet verstopt was. Dat had ons al aan het denken moeten zetten maar we waren moe en wilden eten en slapen. En onze nog steeds natte kleren drogen. Op zich leek de kamer wel aardig; een platje met zitje, een afsluitbare veranda met koelkast, salontafel en bank, en dan de eigenlijke kamer met een ac die eens niet op het bed was gericht (hoogst hinderlijk vinden wij). Maar toch ... De buitendeur sloot niet goed en de ramen van de veranda ook niet waardoor muggen op de veranda konden komen. En ook de tussendeur tussen veranda en eigenlijke slaapkamer sloot niet goed (en was van buitenaf niet eens te sluiten). Het was omdat er niet veel muggen waren maar als dat anders is, wordt je wel lek gestoken. Er was een safe maar die was niet te openen. Aan de receptie gevraagd wat er aan te doen was. Tsja, het probleem was bekend, hij was kapot zo was de reactie. Klaar. Daarmee kreeg ons vertrouwen in dit hotel een flinke knauw. We zijn maar ergens anders gaan eten. Dat was een Batakse groetenmix met tahu en tempe. Anders dan onze verwachting was het niet erg scherp. We hebben wel lekker uitgeslapen (06.15). We hoopten nog op een behoorlijk ontbijt en waren iets voor 7 uur in de ontbijtzaal. Op 1 uitzondering na waar het ontbijt om 06.30 begon, kon ik altijd en overal om 06.00 uur ontbijten en tijdens de ramadan zelfs veel vroeger. Niet hier; ontbijt was pas om 07.00 uur. Mmm, dan zou je verwachten dat om 6.55 alles al klaar staat of in elk geval de voorbereidingen worden getroffen. Niet dus. Dat stelt ons morgen voor een probleem omdat we onze plannen wat hebben aangepast. We willen nu via het vliegveld van Medan naar Semarang. En dan was het voor ons van belang om de boot van 6.50 naar Parapat te halen. Dat moesten we dan nog even met de baas hier bespreken(om 6.30 zou er brood met omelet zijn maar erop vertrouwen lukte ons niet). En dan nu het ontbijt. Ik heb in vele zeer eenvoudige hotels gezeten voor een prijs van 1/5e van dit hotel maar ik heb nergens zo'n slecht ontbijt gehad. Alleen koude nasi goreng of mihun goreng (beide niet eens lekker). Verder het licht zoete witte brood wat hier gebruikelijk is met boter en jam en pas later kwam er omelet bij. Nee, dit hotel gaat van mij bij booking.com geen voldoende krijgen (hoe die daar aan een 7,5 kwam, is mij een raadsel). Hoe aardig de entourage ook leek. En voor deze prijs niet eens wifi op de kamer, alleen in de 's avonds muggenrijke lobby. Genoeg over het hotel. Wat het eiland zelf betreft, het is best een fraaie locatie maar wij hebben door het weer (regen en mist) weinig van het veel geroemde uitzicht gezien. Daar moet het eiland het kennelijk van hebben want beiden begrepen we (zonder dat uitzicht dus) alle superlatieven niet. Voor zover wij het konden beoordelen is het gewoon een leuke locatie zoals er wel meerdere zijn. In die zin niets bijzonders. Wij hebben ook een rondrit met zijn 2-en gedaan. Bepaalde attracties konden ons niet echt boeien. Heetwaterbronnen klinkt op zich wel leuk maar dat bleek niet de echte bron maar een bouwvallig geheel met een soort klein zwembad met echt loeiheet zwavelwater. Verder waren we niet zo geinteresserd in de typisch toeristische plekken zodat we eigenlijk al snel klaar waren met het normale programma. De chauffeur vroeg toen wat we wilden zien. Wij wilden eens echt authentiek Bataks eten. Toen bracht hij ons naar een kleine, bouvallige rumah makan langs een zijweggetje. Daar hebben we met zijn 3-en (de chauffeur at gewoon met ons mee) pittige vis uit het meer en nog pittiger varkensvlees (dit is christelijk gebied) en een sayur van klapperbladen met een kippesoepje gegeten. Het zal misschien niet ons lievelingseten worden maar leuk en bijzonder was het wel. Zelfs Betty kon niet alle smaken duiden. En dat voor IDR 56.000 ofwel 3,5 euro totaal. Daarna nog een paar kleine plaatselijke pasars bezocht. Toen we daar foto's wilden maken gingen mensen meteen poseren en dansen. Heel ander volk dan de Javanen. Veel spontaner en opener. Omdat we ver voor op schema lagen wilde de chauffeur ons nog een panorama laten zien. We gingen heel hoog de bergen naar een piepkleine uitspanning (gerund door moeder en oma die bij het optellen geholpen werd door haar kleinzoon) met inderdaad een prachtig panorama. Jammer dat het zo nevelig was. Maar alleen al de rit erheen gaf een mooi beeld van hoe de bevolking in het binnenland leefde. Dat vonden wij veel leuker dan het graf van koningen bekijken. Ons oordeel over het eiland is wat genuanceerd. Op veel plekken langs de kust was het erg toeristisch. Het eiland heeft natuurlijk een zekere charme en een bepaald karakter en een bijzondere bevolking maar een absolute must konden we het niet vinden. Het heeft nl. ook een aantal nadelen. Er is geen openbaar vervoer en geen taxi's; er zijn maar enkele pin-mogelijkheden terwijl hotels moeilijk doen over creditcards. De pin-automaten van o.a. BRI accepteren bepaalde banken w.o. de ING niet. Je bent beperkt in je verdere vervoer. Je komt niet eerder dan 7.35 aan de overkant wat onhandig kan zijn als je je aansluiting moet halen. Maar ben je gevoelig voor het feit dat dit een eiland is in het grootste vulkaanmeer ter wereld dan moet je hier zijn. Waar we wel erg tevreden over zijn is de hulp van een reisagente: Lamtiar Butar-Butar (email: lamtiar_tiar80@yahoo.com). Zij heeft ons geweldig geholpen om ons in Semarang te krijgen en tegen een prijs lager dan wij op internet konden vinden. Daarvoor rekende zij IDR 65.000 (zeg 4 euro). Als we nog eens op eigen gelegenheid naar Samosir gaan dan regelen we dat graag via haar.
De laatste avond hebben we bij een klein restaurantje vlak bij het hotel gegeten. Het was lekker en goedkoop. Ik zag op de counter allemaal gebruikte boeken staan. Van de bijbel tot kinderboeken en van woordenboeken tot wonderwel een Indonesisch kookboek met veel foto's en in het Indonesisch. Daar ging Betty meteen op af en vroeg aan degene die bediende of ze dat boek mocht kopen. Die moest het even aan zijn moeder (de kokkin) vragen. Zij kwam meteen poolshoogte nemen om te zien welke rare buitenlandse met zo'n vraag kwam. Uiteindelijk konden we het boek kopen voor IDR 98.000. Vervolgens stelde die vrouw ons een reeks vragen. Waar we vandaan komen, waar we heen gingen, hoe het komt dat ik een beetje Indonesisch spreek, hoeveel kinderen we hadden en hoeveel er nog vrij waren. Ja, en toen kwam de aap uit de mouw. Ze had nog 3 ongetrouwde dochters en ze zag wel wat in een Nederlandse schoonzoon. Ze bracht het als een grapje maar toch ...