Semarang 08-09-2012

Gisteren zodanig verlaat aangekomen dat het archief dat ik wilde raadplegen al gesloten was en, anders dan ik verwachtte, bleek dat dat archief op zaterdag gesloten was (iha zijn kantoren gewoon open). Ook nog een ongelukje gehad met mijn mobieltje. Toen ik aan het douchen was ging de telefoon over en toen ik hem uit mijn broekzak wilde pakken, viel hij op de grond en weigerde dienst. Maar ja, hier repareren ze alles. Van spaarlampen tot rekenapparaten. En dus ook ponsels (=telepon cel=mobieltje). Dat doet de kupang (reparatiespecialist) ponsel en die zat om de hoek. Hij zou er naar kijken en vroeg IDR 50K maar ja dat vond ik erg veel dus het is uiteindelijk 20K geworden. 's Middags zou hij klaar zijn. Ik ben toen naar een pagode Watugong geweest in het heuvelchtige zuidwestgedeelte van Semarang. Heerlijk vredige plek en lekker koel.
Met de taxi weer terug naar de stad om te lunchen. Ik kreeg het advies om naar Pesta Keboen (jln Veteran 29 Semarang) te gaan. Een soort Toko Oen maar dan veel beter; lekker nasi uduk gegeten.
Daarna naar een travel agent om te zien of zij betere opties voor een retourtje Singapore hadden. Niet qua vlucht maar ze kwamen wel iets lager uit met hun prijs. Hmm, nog even op internet zoeken en dan morgen (ook zondags zijn ze open) maar boeken.
Vervolgens naar de kupang ponsel om mijn mobieltje op te halen. Te makkelijk gedacht. Hij moest er nog aan beginnen. Hij maakte hem open, haalde de accu eruit, keek even en zetten het ding weer inelkaar. En warempel, hij deed het weer. Vond ik 20K wel erg veel maar goed, ik weet nu wat ik zelf eerst moet proberen.

's Avonds gegeten bij een foodcourt. Ik had al eerder bij dergelijke foodcourts gegeten en dan krijg je een magnetische kaart en daarmee kun je bij alle warungs iets bestellen (eten, drinken, fruit, desserts, koffie, noem maar op allemaal bij verschillende warungs) en bij het verlaten van de foodcourt reken je af wat er op jouw magnetisch kaart is geboekt. Hier ging het anders en ik kon niet zo snel het systeem doorgronden. ik hoorde een Indonesisch jonge vrouw Engels spreken met een ander en vroeg haar hoe ik moest bestellen en betalen. Ze legde me uit dat ik eerst moest proberen een boekwerk met de menu's van alle warungs en dan iemand van het foodcourt aanschieten om te bestellen. Per warung waar je een bestelling plaatst, krijg je een bonnetje en daarmee reken je af bij de centrale kassa. Die geven weer een seintje aan de warungs om voor een bepaalde klant de bestelde consumptie te bereiden en bezorgen. Toch omslachtiger. Was wel lekker.